Ben ik wel ziek genoeg?

Geschreven door ervaringsdeskundige buddy Lisa

“Ik heb helemaal geen probleem, er is niks aan de hand” & Hulp zoeken? Verdien ik dat dan wel?

Dit is echt een zin die ik zelf vaak heb gezegd. En ook wat ik om me heen hoorde vanuit andere meiden met een eetstoornis. Maar waarom eigenlijk, waarom moeten we altijd maar zo streng zijn voor onszelf?

Op de middelbare ontwikkelde ik een eetstoornis. Aan het begin had ik dit zelf niet zo door. Totdat ik veel flauwviel, me onwijs onzeker ging voelen, mezelf ging vergelijken met anderen meiden en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Mensen uit mijn omgeving merkte dit op, terwijl ik nog in de periode zat dat ik vond dat er niks aan de hand was. Ik maakte zo vaak de opmerking: “joh iedereen is wel eens duizelig of onzeker”. Terwijl ik denk ik diep van binnen ook wel al besefte dat het niet “normaal” was om zo veel duizelig te zijn.

Ik liep steeds meer tegen mezelf aan en wist uiteindelijk niet meer wat ik moest. Ik loog voortdurend tegen mezelf en anderen. Na een hele tijd verbergen en liegen, ben ik alsnog hulp gaan zoeken. Ik vertrouwde (gelukkig) een docent. Toen ben ik naar haar toe gegaan en heb ik deels mijn verhaal gedeeld. Nog niet alles, want daar was ik nog niet klaar voor… Op je eigen tempo dit vertellen, is belangrijk.

Een lange tijd heb ik veel contact gehad met haar, waardoor ik steeds meer open werd en steeds sneller deelde waar ik tegenaan liep. Maar nog vond ik dat het allemaal wel mee viel en dacht ik; “het gaat wel een keer over het is een fase… ik kom daar vast wel doorheen”. En ook vond ik dat er niks aan de hand was. Ik schommelde alleen wat in gewicht en ik was onzeker.  Maar ik vermeed steeds meer en schaamde me onwijs voor mijn lichaam. Maar toch “ik heb geen probleem, er is niks aan de hand”… dit bleef ik maar herhalen en herhalen.

Totdat ik me eigenlijk zo slecht voelde… ik werd steeds vaker duizelig, ik was heel erg moe en enorm zwak… Ik hield het allemaal niet meer vol, het was te veel en te zwaar allemaal, want ik had nul energie.

Het kon zo niet verder gaan, dit heeft de docent mij dan ook echt wijs moeten maken. Want ik geloofde er niks van.

Uiteindelijk wist ik wel dat er wat aan de hand was, maar ik dacht alleen maar ‘ik stel me aan.’ Op een gegeven moment kwam het besef; ik kan niet meer alle dingen doen die ik graag deed. Ik viel steeds meer flauw, waardoor ik amper nog kon sporten terwijl dat wel iets was wat mij echt hielp. Het hielp me om alle emoties en gedachtes even kwijt te kunnen. Ik wilde naar school blijven gaan, maar als ik zo door bleef gaan, ging dat steeds moeilijker worden. Maar vooral het idee dat het mijn leven over zou nemen… Ik voelde me verschrikkelijk en zo intens anders dan anderen (vanwege mijn autisme, waar ik later achter kwam). Ik werd steeds somberder omdat ik me alleen voelde in de strijd. Door dit alles ging er een knopje om, waardoor ik dacht ‘misschien kan ik hulp ontvangen een keer proberen, misschien dat het helpt.’ Voor mij werd het echt een soort uitproberen. Ik kwam erachter dat het nodig was. En misschien als je dit leest, denk je zelf misschien van niet. Maar iedereen verdient hulp. Ja mag om hulp vragen. Je mag hulp krijgen, ook al vind je zelf dat het allemaal wel meevalt of dat je de hulp niet waard bent. Hulp vragen en krijgen is oke!

Ik weet dat het allemaal heel ingewikkeld in elkaar zit, dat hulp vragen heel erg ingewikkeld kan zijn. Maar ik wil je meegeven; je bent het waard en ja dit meen ik serieus.

Ik hoop dat het lukt, dat je stap voor stap de stap maakt naar hulp. Want samen sta je zo veel sterker dan alles alleen moeten doen en alles maar te proberen te verbergen… dat houd je niet lang vol.

Houd vol, houd moed  

Echt waar, het komt goed!

Liefs Lisa